Genel Görelilik: Einstein'ın Uzay-Zamanın Eğriliğinin Teorisi

Genel görelilik, Albert Einstein tarafından geliştirilen ve yerçekiminin doğasını açıklayan bir teoridir. Klasik Newton yerçekimi yasasından farklı olarak, genel görelilik yerçekimini kütlelerin uzay-zaman dokusunu eğmesi olarak tanımlar. Bu eğrilik, diğer kütlelerin bu eğri uzay-zaman boyunca hareket etmesine neden olur ve bu da yerçekimsel kuvveti hissettikleri izlenimini verir.

Genel görelilik, aşağıdakiler de dahil olmak üzere çeşitli deneysel gözlemlerle doğrulanmıştır:

* Güneşin ışığını büken kütleçekimsel merceklenme: Genel görelilik, güneşin güçlü yerçekiminin onu çevreleyen uzay-zamanı eğdiğini ve bu da yıldızlardan gelen ışığı Güneş'in önünden geçerken büktüğünü tahmin eder. Bu tahmin, 1919'daki güneş tutulması sırasında doğrulandı. * Merkür'ün yörüngesindeki sapmalar: Newton'un yerçekimi yasası, Merkür'ün yörüngesindeki gözlemlenen sapmaları tam olarak açıklayamaz. Ancak genel görelilik, Güneş'in uzay-zamanı eğmesinin neden olduğu bu sapmaları doğru bir şekilde tahmin eder. * Kara delikler: Genel görelilik, hem yıldızların çökmesi hem de zaman genişlemesinden kaynaklanan kara deliklerin varlığını tahmin eder. Kara delikler, uzay-zaman eğriliğinin o kadar şiddetli olduğu bölgelerdir ki ışık bile kaçamaz.

Genel görelilik, fiziğin en önemli teorilerinden biridir ve uzay, zaman, yerçekimi ve kütle arasındaki ilişkimizi anlamamıza yardımcı olmuştur. GPS sistemleri ve uzay araçlarının seyir sistemlerinin geliştirilmesinde ve kara deliklerin ve diğer astrofiziksel olayların incelenmesinde pratik uygulamalar bulmuştur.