Zihinsel olaylar

Bu hikayede psikolojik bir hastalık kurgulanarak anlatılmıştır.

Hayatta bazı yaralar kapanmaz. Kalır oracıkta en dipte.Kimse görmez kimse bilmez kimse yardım edemez.İstese bile.

Yeni bir sayfa açmaya hazırdı.Topladı bavulunu yarına bir bilet almıştı zaten hazırdı herşey tamamdı herşeyi bırakcaktı buna hazırdı.ne kadar hazır gözükmese de. Sadece veda edecek kişiler kalmıştı.Sabah erken kalktı önce fotoğraflarla vedalaştı. Sonra bahçedeki  ağaçlarıyla. Kimsesi yoktu kimi vardı ki  vedalaşcak.yıllar önce terkedip giden annesi mi yoksa küçücük çocuğu ben bakamıyorum diye oracıkta bırakıp giden babası mı.Herşey bu muydu anne ve babadan ibaret mi.Bir kahve aldı ve pencerenin kenarına oturdu birden düşüncelere daldı. kalbini kıran ona acımayan duygularını hiçe sayan ona mı gidecekti . Gidemezdi ki bırakmıştı zaten onu sözde intikam ya ne intikam be. Canı daha çok yandı.Neymiş ona yaptıklarının aynısını ona da yapacakmış.Yaptı.hem de aynısını yaptı.Önce yüz verdi umut verdi hayal kurdurdu ona  sonra da tam açılacakken ya da bilmiyo ki acaba açılacakmıydı yoksa o mu terketcekti.Bilmiyordu. Bilemezdi ki erken davranıp ayrılmak istediğini söylemişti.Aynısını yaptı ona ihtiyacı olduğu anda onu bıraktı kimsesiz bi çocuk gibi pazarda annesi kaybolmuş bi çocuk gibi bıraktı onu.Ama ters giden bişiler var mutlu olması rahat nefes alması gerekiyordu.Olmadı yapamadı  nefesi daha da tükendi.Dar geldi sokaklar.Neden neden yapamadı.Neden onun yaptığı gibi yapamadı.Kaldı içinde bir burukluk.Bu duyguyu daha önce de yaşamıştı sanki  evinde kardeşlerinin içinde sığıntı gibiydi sığıntı gibi hissediyordu.Ağlıyordu her gece onu tek anlayan gökyüzündeki  ay ve  yıldızlar.Ama bi gün bişey oldu uyandı birden soğuk bir odadaydı. Neresiydi burası. Duvarlar bembeyaz.içeri biri girdi ve şöyle dedi herkes peşinde kaçman lazım.NE. Bu bir rüya mı.Hemen çıkıp kaçtı ordan olabildiğince hızlı koştu.bir ev buldu sığındı oraya.sonra birden evide odasında bulundu.bi kafa ağrısı aldı başını yere çöktü ve bağırmaya başladı duvarlar inledi.kalktı ve pencereye doğru yöneldi atladı.kendini yerde buldu kafasını yana çevirdi ve yatağının altındaki ayıcığı gördü.Onu çok severdi küçükken ya da severmiydi bilmiyordu hatırlamıyordu.Birisi konuştu ve dedi ki  gitmelisin artık bunu duyunca kapıya yöneldi. Bu kez açamadı.Oracıkta yere oturdu bağırmaya başladı.Sanki ruhu bedenine sığmıyordu çıkmak istiyordu.Olmuyo canı çok yanıyordu.tavana baktı ve bi kahkaha attı.Görevli görünümlü kişiler odaya  içeri girdi.onu tuttular ve bir koltuğa oturttular.Sonra bir adam geldi silahı çekti ve herşey birden bire oldu.Gözlerini açtı.Yine bir odada gerçek mi  hayal miydi bu. Kimdi o seslenen.Oradaki duran kimdi.Birisi ona doğru yaklaştı ve nasıl olduğunu sordu birkaç hap bıraktı kocaman odanın ortasındaki küçük sehpaya.Ne , diye bağırdı.Adam iyi birine benziyordu önce tedirgin oldu daha sonra elini alnına koyarak ateşini ölçtü.Çok sıcaktı.Hemen hastaneye kaldırıldı.Hayır gidicekti hani o yarın seyehati vardı.Bağırdı bağırdı bırakın dedi.oracıkta bayıldı.tekrar açtı gözünü ve kendini bi sandalyede duvara çizilmiş bir pencerenin önünde elindeki kalem kutusuyla  buldu etrafa baktı bi kutu vardı bavula benzetmek için sanki üstü boyanmıştı.bi masanın üstünde bir kağıt vardı üstünde anlamsız şeyler yazıyordu.Doktor reçetesi gibi.Zaten bir doktor reçetesiydi.

İNSANLAR HAYATLARINDA BİR ÇOK KEZ YARA ALIR.BU YARALARIN BAZILARI ZAMANLA UNUTULUR AMA ÖYLE YARALAR VARDIR Kİ ÇOCUKLUĞUMUZDA ALDIĞIMIZ YARALARDIR ONLAR.EN ÇOK ONLAR ACITIR.VE EN ÇOK ONLARI İYİLEŞTİRMESİ ZORDUR..