Bir istismarcıyla yaşadığımı anlamadım çünkü beni dövmedi

Duygusal istismar, fiziksel istismar kadar açık değildir. Ancak insan sağlığı için daha az tehlikeli değildir.

Blog yazarı Estelle Laura, duygusal istismarın nasıl kurban edildiğini ve uzun süre bunu fark etmedi.

Lisede tanıştığım ilk erkek arkadaşım ilk gece masumiyetimi kaybettiğimde bana bağırdı.

İkimiz de hazırdık, uzun zamandır planlamıştık, ama son anda korktum ve hala beklemek istediğimi söyledim. Sonra onun dışında hiç kimsenin beni istemeyeceğini ve oynarsam beni terk edeceğini söyledi. Bana tüm gücüyle katlanıyor.

Bu sözler ruhuma gömüldü. Sonra onları daha çok duydum. Kulağa çok doğru geliyorlardı.

Kaybettim çünkü yalnız kalmaktan korkuyordum. Beni olabildiğince aşağıladı: beni birçok kez aldattı, ayrıldığımızda beni izledi ve hatta evimde bir pencere kırdı.

On sekiz yaşımdayken her şey tekrarlandı ve üniversiteye gittim. Hemen birlikte yaşamaya başladık. Her yerde birbirimize ideal olarak uyduğumuzu ve sevgimizi kıskandığımızı söyledi. Ebeveyn evindeki durum kararsızdı ve nihayet gerçek bir evim vardı. Erkek arkadaşım benim için her şeydi.

Etraftaki herkes birbirimiz için mükemmel olduğumuzu söyledi ve sevgimizi kıskandı

Ancak zamanla, hayatımız bulutsuz olmaktan çok uzak oldu. Her şey günlüğümü okumasıyla başladı. Sonra tam olarak konuştuğum yere gittiğimden emin olmak için arabanın kilometresini izlemeye başladı. Bütün arkadaşlarımı ayırdı. Çoğunlukla erkeklerle arkadaştım ve o kızdı.

Beni bir dakika bile yalnız bırakmadı - hatta birlikte duş aldık. Sürekli seks istiyordu ve eğer redsem ihanetle suçlanıyordu. Neden böyle davranmasına izin verdiğimi bilmiyorum. Bu toplam kontrol sayesinde birlikte hayatımız yokuş aşağı gitti. Bir keresinde televizyonda talk show izledim. Duygusal istismarla ilgiliydi. Aniden psikologun benim gibi insanlardan bahsettiğini fark ettim ve durumum benzersiz değil. Erkek arkadaşım tipik bir istismarcı gibi davrandı.

Yakında onu bıraktım. Eşyalarımı arkadaşımın arabasına attım ve kaçtım. Erkek arkadaşımın bana zarar vermesinden korkmuyordum, artık bir canavar gibi köşeye sıkıştırılmak istemedim.

Artık bir canavar gibi köşeye sıkıştırılmak istemedim

Benimle yaşamak imkansız olduğunu bininci kez duymak istemedim. Ve beni tolere ettiği için minnettar olmalıyım.

Hala bu konuda yazmaktan utanıyorum. Bana öyle geliyor ki sözlerim kağıt lekeliyor ve beni tanıyanlara garip hissettiriyor. Ama bunun hakkında konuşmalıyız. Bir kişiyi dövmek ve hayatını tehdit etmek, böylece aşağılanmış, rezil, bağımlı ve gözdağı vermek zorunda değildir. Bir kişi size parmağınızla dokunmazsa, sadece bir domuz gibi davranırsa, onu bir şey için suçlamak zordur. Durumu kötüleştirmemek ve bazı saçmalıklardan dolayı arkadaşlarını kaybetmemek için sessiz ve dayanıklısınız. İstismarcılar, her şeyden daha fazla, yalnızlık, tecrit ve reddetmekten korktuğunuzu bilir.

Abyuzers, her şeyden daha fazla, yalnızlıktan korktuğunu biliyor

Sizi onlara yakın tutarlar, periyodik olarak sevgi gösterirler ve tehditlerle değişen öpücükler. Ve hepsi kendinizden bir fedakarlık yapmanıza ve başkalarının tahammül etmeyeceğine katlanmanıza izin verdiğiniz için.

Bu benim başıma geldiğinde kendimi çok yalnız hissettim ve başkaları ile konuşmaktan korktum. Sadece onu sevmeyen, aynı zamanda ilişkimizi sürdüren çok fazla ortak arkadaşımız vardı. Ve onlarla paylaşmaya cesaret edemedim. Yakınlarda bana hiç kusurlu olmadığımı ve sorunlu olmadığımı, saygı, güven ve kişisel alanı hak ettiğimi söyleyecek kimsenin olmaması ne yazık. Yalnız olmadığımı.