Analitik Kimyada Spektrofotometrik Yöntemler

Spektrofotometri, maddelerin emdiği veya yayan elektromanyetik radyasyon miktarını ölçerek kimyasal analiz için kullanılan bir analitik kimya yöntemidir. Spektrumda bir maddenin absorbansiyonunu ölçerek ve onu standart bir eğriye kıyaslayarak, bir maddenin konsantrasyonunu veya varlığını belirlemek mümkündür.

Spektrofotometrik yöntemler, aşağıdakiler de dahil olmak üzere çeşitli uygulamalarda kullanılır:

• Çözeltiler içindeki iyonların konsantrasyonunun belirlenmesi
• Organik bileşiklerin tanımlanması ve karakterizasyonu
• Çevresel kirliliklerin izlenmesi
• Biyokimyasal analiz
• Tıpta hastalık teşhisi ve tedavisi

Spektrofotometrik analizlerde kullanılan en yaygın enstrümanlar UV-Vis (ultraviyole-görünür) spektrofotometreler ve FTIR (Fourier dönüşümlü kızılötesi) spektrofotometrelerdir.

UV-Vis spektrofotometreler, 190-1100 nm'lik dalga boyu aralığında elektromanyetik radyasyon kullanır. Bu aralık, organik bileşiklerin elektronik geçişlerine karşılık gelir ve bu da onları bu spektrofotometreler için uygun kılar.

FTIR spektrofotometreler, 4000-400 cm-1 dalga sayısı aralığında elektromanyetik radyasyon kullanır. Bu aralık, moleküllerin titreşimsel geçişlerine karşılık gelir ve bu da onları bu spektrofotometreler için uygun kılar.

Spektrofotometrik yöntemlerin avantajlarından bazıları şunlardır:

• Hızlı ve kolay
• Yüksek hassasiyet
• Seçicilik
• Maliyet etkinliği
• Çok yönlülük

Spektrofotometrik yöntemlerin dezavantajlarından bazıları şunlardır:

• Bazı maddeler spektrofotometri ile ölçülemez
• Matris etkileri ölçümleri etkileyebilir
• Kalibrasyon eğrilerinin periyodik olarak kalibre edilmesi gerekir

Genel olarak, spektrofotometrik yöntemler analitik kimyada güçlü araçlardır ve çeşitli uygulamalarda önemli bir rol oynamaktadır.