Uygurlar Dönemi’nde tıp alanında yaşanmış olan gelişmeler ile alakalı malumat verelim

Uygur Türklerinde tıp alanında yaşanmış olan gelişmelerin temeli dini inanışların mühim rol oynadığı İslam öncesi Türk topluluklarının uygulamalarına dayanmaktadır. Hastalıkların teşhis ve tedavisinde yetkili olan şamanlar tedavi ayinleri esnasında ateş kenarına yatırdıklar hastalara müzik eşliğinde büyüler uyguluyordu. Yapılan tedavi sırasında bir hayvan kurban edilerek hastalığın hayvana iletildiğine inanılırdı.



Şamanlardan sonrasında maddi tedavi şekilleri tatbik eden otoçi ve emçi ismi verilen verilen hekimler, şamanlarında kullandığı bitkisel şekilleri geliştirerek halk tıbbı uygulamasının oluşmasını sağlamışlardır. Hastadan kan almak, ilacı suya karışmasını sağlayarak hastaya içirmek, kulağa sıvı deva damlatmak, toz hale getirilmiş ilacı hastanın boğazına üflemek şeklinde yöntemler Uygurlar döneminde yapılma tıbbi tedavi yöntemleridir.



Yoğurt, süt, baharat çeşitleri, yumurta ve balık safrası şeklinde birçok hayvansal ve bitkisel madde et suyu, bal, şeklinde besinlerle karıştırılarak besin olarak kullanılan meyve ve sebzeler muayyen ölçülerde hastalara deva olarak verilirdi. Uygurlar Döneminde ilaçlı tedavinin yanı sıra akupunktur şeklinde deva dışı tedavi yöntemlerine rastlamak da mümkündür. Diğer taraftan Uygur figürlerinden o dönemlerde hacamat ve dağlama yapıldığı da anlaşılmaktadır.



Baş ağrısı, puslu görme, göz yaşarması, körlük, nezle, burun kanaması, ağız ve diş rahatsızlıkları, soluk darlığı, kulunç, ayak rahatsızlıkları, mesane rahatsızlıkları, eklem çıkıkları, akıl rahatsızlıkları ve hanım rahatsızlıkları Uygurlar Dönemi’nde görülen tıbbi terimlerdir. Uygurlar Dönemi’nde tıp eğitimi manastır, tıp okulu ve hastane rolü bulan kurumlarda verilmekteydi.